امانت...

مثل لبخند یک کودک . .. 

با طراوت است مثل مخمل سبزه ها بعد از باران بهاری...

 خالق پرشورترین لحظه هاست. عشق در سرزمین وجود ما ، نوای خوش سر می دهد و
سر مست می کند.عشق همیشه هست، تا هستی هست..
بار دیگر .پنجره های قلبت را باز کن ، غبار خاطرات تلخ و بدی ها را از شیشه هایش پاک کن تا روشنایی و نور به درون قلبت بتابد.می خواهم دوباره با خود دیداری تازه کنی . با خود سخن بگویی..سخن تازه..سخن نو..
کبوتر خوشرنگ عشق را در آسمان دلت رها کن...تا اوج بگیرد.
تو هنوز هستی..و آغوش زندگی تو را به سوی خود فرا می خواند.. 

مبادا به بهانه ی  زنده بودن با خود زندگی
بجنگی .شروع کن..لبخند بزن ...ببین..هنوز گل سرخ هست..
یه لحظه همه چیز رو رها کن..برای چند صباحی با خود و به خود بیندیش.هیچکس مثل تو نیست ..اما کسانی هستند که تو را آنطور که هستی دوست بدارند..
در کلبه ی شوق دیدار کن با یار....
مبادا ..بگویی ..ای کاش ....